Čitava jedna mala civilizacija naseljena je tokom 18. veka u Bačku, mahom sa šireg prostora Rajne i Dunava u Nemačkoj. Bile su to Podunavske Švabe. Nemerljiv je njihov doprinos i uticaj u civilizovanju ovih prostora. Izrazito marljiv i čuvaran, ovaj vredni svet neprestano je sticao i napredovao, od dana doseljenja, sve do proterivanja iz svojih kuća i naselja (1944/45). U selu iz kog su mi dva veka duboki koreni (Stanišić) bio je 1800. g. jednak broj mojih sunarodnika Srba (oko 1.200) i Nemaca (oko 1.100), a 75% obradivih površina bilo je u srpskim rukama. Jedan vek kasnije (1900) u selu je bilo svega 500 Srba i preko 5.000 Nemaca, a u nemačkom posedu nalazilo se preko 90% obradivog zemljišta. Proterivanje Nemaca (uz izuzetno bestijalan postupak prema njima u logorima smrti) posle II svetskog rata najveća je greška koju smo učinili, kako s političkog, tako i sa ekonomskog i ljudskog stanovišta. Čitam jedan tekst poznatog istoričara ekonomije dr Mije Mirkovića (objavljen 1928. g. u Letopisu Matice srpske), koji proročki kaže - Srbi u Vojvodini teško dolaze do svesti da su njihovi prirodni saveznici vojvođanski Nemci. Kad shvate, biće možda kasno... Pokušajmo da zamislimo kulturni i privredni nivo današnje Vojvodine da je ovde ostalo tih nekoliko stotina hiljada bačkih i banatskih Švaba.
Milan Stepanović
(preuzeto sa fb profila)
Нема коментара:
Постави коментар